Γεννήθηκε στα Τρυπιά Αιγιαλείας, δίπλα στις γραμμές του τραίνου, πριν από 20 χρόνια και κάτι μήνες. Έπεσε θύμα απαγωγής τις πρώτες μέρες της ζωής του και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε έγκλειστος σε διάφορες γιάφκες.

Γενικά, οι απαγωγείς του τον μεταχειρίζονταν καλά (οι συνθήκες κράτησης, το φαγητό, η ιατροφαρμακευτική φροντίδα ήταν ικανοποιητικά), με αποτέλεσμα όσο περνούσε ο χρόνος να συνηθίζει όλο και περισσότερο τον συνεχή συγχρωτισμό μαζί τους. Άλλωστε, ήταν εμφανής ο θαυμασμός τους για το κάλλος του, γεγονός που τον κολάκευε.

Έτσι, φθάσαμε στο σύνδρομο της Στοκχόλμης…

Αργότερα, μεταφέρθηκε στα βάθη της Αφρικής, σε μέρη όπου κάποιοι ντόπιοι τον λιμπίζονταν για το οικογενειακό τους τραπέζι. Ξέφυγε από το θανάσιμο κίνδυνο χάρη στα προστατευτικά μάγια που υποτίθεται ότι είχαν γίνει για λογαριασμό του και τελικώς φυγαδεύθηκε πίσω στην Ελλάδα, σε ένα επεισοδιακό ταξίδι μέσω Μαδρίτης.

Ήρθε η ώρα της επανάστασής του; Ή αποφάσισε ότι 20 χρόνια είναι αρκετά;

Καθώς τα χρόνια της -εθελούσιας πλέον- αιχμαλωσίας του συνεχίζονταν, οι απαγωγείς του ανέπτυξαν το σύνδρομο της Λίμα, με συμπτώματα ερωτικού ιδεασμού.

Πιστεύεται ότι διαθέτει θεραπευτικές -σχεδόν μαγικές- ικανότητες, καθώς είναι επίσημα καταγεγραμμένη η ευεργετική επίδραση της παρουσίας του για ασθενείς, ακόμη και με σοβαρό εγκεφαλικό, ενώ είναι παρατηρημένο πως γενικά όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του γοητεύονται από την προσωπικότητα και την εμφάνισή του.

Ο αρχικά δύστροπος χαρακτήρας του, με κάποιες εκρήξεις και με περιοδικές τάσεις αυτοαπομόνωσης, κρίνεται φυσιολογικός δεδομένης της μακρόχρονης αιχμαλωσίας. Ωστόσο, στη διαδρομή των ετών η συμπεριφορά του προς τη συμμορία των απαγωγέων και τους φίλους της εξομαλύνθηκε και εδώ και πολύ καιρό μία αδιατάρακτη τρυφερότητα έχει εγκατασταθεί μόνιμα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι συχνά αναγκάσθηκε να μοιράζεται το χώρο με άλλους αιχμαλώτους, πολλές φορές αντιπαθητικούς και πάντα ενοχλητικούς.

Ο Παντελής μας

Πιστεύεται ότι διαθέτει θεραπευτικές ικανότητες

Στην πολυτάραχη ζωή του γνώρισε οκτώ πρωθυπουργούς και άλλαξε αρκετές φορές δεσμοφύλακες και τόπο κράτησης, καταλήγοντας τα τελευταία χρόνια σε γιάφκα σε συνοικία του κέντρου της Αθήνας φυλασσόμενος από μία γυναίκα, που -λόγω ηλικίας- μοιάζει να είναι η αρχηγός της συμμορίας. Εκείνη δεν διστάζει να τον μεταφέρει τους καλοκαιρινούς μήνες σε απομονωμένο σπίτι στην εξοχή και να του επιτρέπει ακόμη και βόλτες στο ύπαιθρο.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν τον αφήνει πια να διεκδικήσει την ελευθερία που στερήθηκε (ποιος είναι για περιπέτειες σε αυτήν την ηλικία, με αρθρίτιδα και κλονισμένη υγεία…) – αντίθετα φαίνεται να έχει αναπτύξει μία παθολογική αδυναμία στη γυναίκα και να έχει γίνει πειθήνιο όργανό της, με αντάλλαγμα απλώς την παρουσία και την τρυφερότητά της.

Όμως, το περασμένο Σάββατο, εκμεταλλευόμενος την απουσία της, έκανε το μεγάλο άλμα: βγήκε για την καθιερωμένη βόλτα του στην εξοχή και έκτοτε δεν έχει δώσει σημείο ζωής.

Ήρθε, έστω και καθυστερημένα, η ώρα της επανάστασής του; Είναι η εκδίκησή του για την πρόσκαιρη εγκατάλειψή του από την αρχηγό της συμμορίας;

Θα επιστρέψει; Οι απαγωγείς του τον αναζητούν με ομάδες έρευνας και τον περιμένουν με αγωνία (το σύνδρομο της Λίμα, βλέπετε…). Είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν την απερισκεψία του.

Ή μήπως αποφάσισε ότι 20 χρόνια είναι αρκετά;

Όπως και να ‘χει, η συμμορία πιστεύει πως ποτέ απαγωγή δεν είχε τόσο ευτυχή κατάληξη…

Σχετικά