“Χίλιες φορές να χάσουμε”

Όταν πριν από χρόνια ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε να αποκλειστεί στα ημιτελικά του πρωταθλήματος της Α1 μπάσκετ από το -πανίσχυρο τότε- Περιστέρι, στο τρίτο και καθοριστικό παιχνίδι, και συγκεκριμένα στην τέταρτη περίοδο, έγιναν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ πράματα και θάματα.

Ξαφνικά η άμυνα του ΠΑΟ έγινε από σκληρή έως και αντιαθλητική (και σίγουρα εντελώς διαφορετική από ό,τι είχαν επιτρέψει έως τότε οι διαιτητές) και οι άρχοντες του αγώνα την ανέχτηκαν.

Με αποκορύφωμα την τελευταία φάση του αγώνα, όταν δύο παίκτες των Πρασίνων αποπειράθηκαν να ακρωτηριάσουν το Σιούτη πάνω στο λέι απ που θα έστελνε το Περιστέρι στον τελικό, με τους διαιτητές να σφυρίζουν όχι το καταφανές φάουλ (δύο βολές), αλλά… αδιάφορα!

Μετά τη λήξη του δραματικού αγώνα ένας οπαδός του ΠΑΟ τριγυρνούσε στους διαδρόμους του μικρού γηπέδου και έλεγε μέσα από τα δόντια του: “Τέτοια νίκη δεν την θέλω. Να χάσουμε, χίλιες φορές να χάσουμε. Εμείς δεν είμαστε Ολυμπιακός και ο Γιαννακόπουλος δεν είναι Κόκκαλης. Πού είναι ο Παύλος να του τα πω”…

Λίγα χρόνια μετά, ο Πανιώνιος έχει δίκηο που διαμαρτύρεται για τη διαιτησία του αγώνα της περασμένης Κυριακής, αν και κακώς φωνάζει για τη φάση του Ράις. Ήταν εμφανής περίπτωση μεταφοράς: χούφτωσε τη μπάλλα, τη σήκωσε προς τα πάνω και περπάτησε πριν την ξανασκάσει.

[Η ανοχή των διαιτητών στη μεταφορά είναι ευρωπαϊκό φαινόμενο της τελευταίας 15ετίας. Πριν, όταν οι περιφερειακές άμυνες ήταν χαλαρές, τα γκαρντ δεν κατέφευγαν στο σήκωμα της μπάλλας για να κάνουν παιχνίδι και γι’ αυτό οι περιπτώσεις μεταφοράς σφυρίζονταν. Από τότε που οι άμυνες άρχισαν να εστιάζουν στο να δυσκολέψουν τους κοντούς στην οργάνωση, η μεταφορά έγινε μέρος του παιχνιδιού και η διαιτησία δείχνει ανοχή. Στην Ευρώπη, βέβαια, και όχι στην Αμερική. Προσέξτε πόσες φορές υποπίπτουν οι Ευρωπαίοι στη συγκεκριμένη παράβαση όταν παίζουν φιλικά με αμερικανικές ομάδες, με κανόνες και διαιτητές του ΝΒΑ…]

Το ερώτημα, βέβαια, είναι κατά πόσον οι διαιτητές θα σφύριζαν αντίστοιχη παράβαση εις βάρος του Παναθηναϊκού στο ίδιο χρονικό σημείο του ματς. Ασφαλώς και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους διαιτητές για κάποια απόφαση που υποθέτουμε ότι θα έπαιρναν, αλλά δεν κλήθηκαν καν να πάρουν.

Ωστόσο, η εν γένει στάση τους στα τελευταία λεπτά του αγώνα σου έδινε την εντύπωση πως είχαν αγχωθεί μην τους σκάσει η βόμβα στα χέρια, μην γίνει η έκπληξη με εκείνους διαιτητές. Υπήρχαν άλλες φάσεις στις οποίες οι υποδείξεις τους αδίκησαν τους γηπεδούχους (π.χ. ένα εμφανές αμυντικό φάουλ και το παραπάτημα του Νίκολας πάνω στο νταμπλ τιμ στην τελευταία φάση του αγώνα).

Δεν ξέρω αν εκείνος ο οπαδός του Παναθηναϊκού όντως βρήκε τότε στο Σπόρτινγκ τον Π. Γιαννακόπουλο για να του κάνει τα παράπονά του, αλλά την Κυριακή το βράδυ μάλλον θα ήθελε να τον ξαναψάξει…