Γιατί πρέπει να νικήσει ο Κάμερον

Υπάρχει μία χώρα που βγήκε από την τρομακτική παγκόσμια οικονομική κρίση, ισχυρότερη, πλουσιότερη και δικαιότερη. Οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτό το επίτευγμα δοκιμάζονται σήμερα στις κάλπες. Είναι προς το συμφέρον όλων των Ευρωπαίων οι πολιτικές αυτές να δικαιωθούν και εκλογικά.

Η κυβέρνηση Κάμερον – Κλεγκ, Συντηρητικών-Φιλελευθέρων Δημοκρατών, ανέλαβε τις τύχες της Βρετανίας στο μέσον μιας πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης και πέντε χρόνια μετά την έχει φέρει σε επίπεδα ανάπτυξης αδιανόητα για τις χώρες της ευρωζώνης – το 2009 σημειώθηκε συρρίκνωση της οικονομίας κατά 4,3%, ενώ από το 2010 παρουσιάζονται σταθερά αυξητικές τάσεις (το 2014 ανάπτυξη 3,2%).

Ταυτοχρόνως, το δημόσιο έλλειμμα έχει μειωθεί περίπου στο μισό, ενώ έκλεισε η εισοδηματική ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχότερους και τους πλουσιότερους – αυξήθηκε το διαθέσιμο εισόδημα του φτωχότερου 1/5 των πολιτών και μειώθηκε το διαθέσιμο εισόδημα του πλουσιότερου 1/5.

Αυτό επιτεύχθηκε χάρη σε μία αναδιανεμητική φορολογική και επιδοματική πολιτική. Προ φόρων και επιδομάτων, το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1/5 είναι 15 φορές μεγαλύτερο από του φτωχότερου 1/5 – μετά την καταβολή φόρων και επιδομάτων είναι μόλις 4 φορές μεγαλύτερο.

Αυτή η εξισορρόπηση των ανισοτήτων, που διασφαλίζει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, κατέστη δυνατή επειδή παράγεται πλούτος. Το πώς παράγεται ο πλούτος αυτός μέσα στη δίνη της κρίσης φαίνεται ανάγλυφα αν μελετήσει κανείς ενδεικτικά τους προϋπολογισμούς της κυβέρνησης Κάμερον: προϋπολογισμοί που επιβάλλουν εξοικονόμηση και περιορισμό των δαπανών του Δημοσίου, προκειμένου να εισαγάγουν κίνητρα για επιχειρηματική ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Γι’ αυτό και, παρά την απώλεια θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, με οδηγό την ιδιωτική οικονομία παρατηρείται αύξηση της απασχόλησης και άνοδος των μέσων αποδοχών των εργαζομένων (που ακολούθως στηρίζει τη ζήτηση και συμβάλλει στην κινητοποίηση της γενικής οικονομίας).

Όλα αυτά έγιναν με την υλοποίηση πολιτικών που εμπιστεύονται τη δημιουργική δύναμη που δίνουν στους ανθρώπους η ελευθερία δράσης και η άρση των εμποδίων· και στο δημοσιονομικό μέρος, με έμφαση στον περιορισμό των δαπανών και όχι στην αύξηση των εσόδων. Δηλαδή, όχι με τη συνταγή των πρόσφατων ελληνικών κυβερνήσεων που οδήγησε σε υπερφορολόγηση και ανατροφοδότησε την ύφεση.

Έγιναν επίσης, χωρίς δραστική υποτίμηση της στερλίνας, σε αντίθεση με ό,τι ίσως σκεφτούν όσοι επικαλούνται την απουσία εθνικού νομίσματος για να δικαιολογήσουν την αποτυχία των ελληνικών προγραμμάτων. Η στερλίνα βρίσκεται πλέον αρκετά υψηλότερα σε σχέση με το ευρώ από ό,τι ήταν προ κρίσεως.

Το φιλελεύθερο βρετανικό πρότυπο πολιτικής της τελευταίας πενταετίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα τροϊκανικά, πασοκικά και παλαιοδεξιά κρατικιστικά πειράματα με την ψευδεπίγραφη μεταρρυθμιστική στόχευση, που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα την ίδια περίοδο.

Αυτά τα πειράματα παρουσιάζονται ως, δήθεν, η μόνη πολιτική πρόταση που θέτει υπό την κρίση των Ευρωπαίων η Συντηρητική παράταξη. Μία πρόταση χωρίς όραμα ανάπτυξης και ελευθερίας, με έντονα τιμωρητικά χαρακτηριστικά και αναποτελεσματική. Μία πρόταση που δεν πρόλαβε καν να κριθεί οικονομικά διότι ηττήθηκε πολιτικά, φέρνοντας στην εξουσία την αλλοπρόσαλλη, λαϊκιστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και απειλώντας την Ελλάδα με πτώχευση.

Πειστική απάντηση

Η παραδειγματική παρουσία της κυβέρνησης Κάμερον και της πολιτικής της στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη δείχνει τον φιλελεύθερο δρόμο προς ένα μέλλον με ανάπτυξη, δίνει μία πειστική απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα σχετικά με την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης.

Αν ο Κάμερον ηττηθεί, αν ο φιλελευθερισμός περιθωριοποιηθεί, τότε θα μείνουμε με την αποκλειστικά περιοριστική πρόταση της Μέρκελ από την Συντηρητική πλευρά, με την ιδεολογική αμηχανία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας του Ολάντ (που θα έχει σύντροφο στην πολιτική του αναπηρία το Μίλιμπαντ) και, βέβαια, με το χάος που επιφυλάσσουν οι διάφοροι Φαράζ, Λεπέν και Μιχαλολιάκοι.