O Μεϊμαράκης έκανε κάτι σπάνιο, κάτι που ελάχιστοι πολιτικοί παγκοσμίως θα έκαναν, «κάτι που χάνει εκλογές». Όταν ερωτήθηκε σχετικά με το συνταξιοδοτικό και για το τι βελτιώσεις μπορεί να επιδιώξει αν αναλάβει τις τύχες της χώρας, ήταν ξεκάθαρος και κοφτός: «Δεν μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τίποτα».
Ο Μίλτον Φρίντμαν προφητεύει με ακρίβεια τη μοίρα της νομισματικής ένωσης. Πώς ο Ντελόρ παρέσυρε τις συντηρητικές δυνάμεις μακριά από τις αρχές τους, σε ένα σχέδιο ναπολεόντειας, αυτοκρατορικής, συγκεντρωτικής Ένωσης, και γιατί το μέγεθος, η θέση και η τρέχουσα αδυναμία της Ελλάδας υπαγορεύουν να είμαστε όσο το δυνατόν πλησιέστερα στην Ευρώπη.
Και σε αυτήν την τελευταία συγκυρία, η Ζωή Κωνσταντοπούλου απέτυχε πάλι να υπηρετήσει τους θεσμούς για τους οποίους τόσο κόπτεται.
Οι ιδεολογικές καταβολές του κόμματος και των στελεχών του, καθιστούν τον ΣΥΡΙΖΑ ακατάλληλο για να ηγηθεί οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Με δική της ΚΟ, η Πλατφόρμα, θα αποκτήσει τα προνόμια του κόμματος, αλλά θα αποτρέψει την ανάθεση εντολής στους φασίστες.
Χλωμή και αδύνατη. Με μια μπαντάνα να καλύπτει το αποψιλωμένο κεφάλι της. Παρά τους πόνους και την πρόδηλη εξουθένωση, εκείνη αντί για καρτερία έβγαζε ζωντάνια.
Ας δοκιμάσουν τα κόμματα την κατάρτιση ενός μίνιμουμ κυβερνητικού προγράμματος, ας εστιάσουν σε όσα δεν δυσκολεύονται να συμφωνήσουν, ας μην είναι το σχέδιο έτσι ακριβώς όπως θα το ήθελε το κάθε ένα από αυτά.
Μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, ο Τσίπρας που έμοιαζε κυρίαρχος μετά τη θριαμβευτική του νίκη στο περιττό δημοψήφισμα, είναι αναγκασμένος να λειτουργεί υπό σοβαρούς περιορισμούς.
Οι διαφορές είναι μεγαλύτερες από τις ομοιότητες, η σύγκριση άδικη και ασεβής. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας κινδυνεύει να βάλει τη σφραγίδα του σε μία καταστροφή, μέσα από την προσωπική του πλάνη.
Εδώ και διακόσια χρόνια, μέσα από πολέμους, κατοχές, δυστυχίες, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, η ελληνική κοινωνία δεν έχασε ποτέ την πυξίδα της: έκανε αταλάντευτα βήματα προς τη Δύση. Θα γίνουμε η πρώτη γενεά Ελλήνων που θα στρέψουμε την κοινωνία προς τα πίσω;
Η παραδειγματική παρουσία της κυβέρνησης Κάμερον στη Βρετανία και της πολιτικής της στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη δείχνει τον φιλελεύθερο δρόμο προς ένα μέλλον με ανάπτυξη, δίνει μία πειστική απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα σχετικά με την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης.
Ας σκεφτούμε γιατί ένας τόσο ικανός και αποτελεσματικός άνθρωπος δεν αναγνωρίσθηκε όσο έπρεπε και ως εκ τούτου δεν αφέθηκε να προσφέρει όσα είχε. Ίσως έφθασε η ώρα να καταλάβουμε ότι δεν μας χρειάζονται Μαλεζάνι σε αυτήν τη χώρα, μας χρειάζονται Μαρκαριάν, που θα μας πάνε δυο βήματα μπροστά.
Home
Πολιτική
Κοινωνία
Σπορ
Άλλα
Greece
Multimedia
Audio
Τοπόσημα
Video